real housewives of athens
experimental blogspot ,a fully experimental blogspot ,purely a fully experimental blogspot ,purely a fully experimental blogspot don't take it seriously ,οι πραγματικες νοικοκυρες της αθηνας , οι αληθινες νοικοκυρες της αθηνας , πραγματικες νοικοκυρες της αθηνας ,αληθινες νοικοκυρες της αθηνας , νοικοκυρες της αθηνας ,the real housewives of athens , the real house wifes of athens , real housewives of athens , real house wifes of athens , housewives of Athens , house wifes of athens
του Νικήτα Φεσσά
experimental blogspot ,a fully experimental blogspot ,purely a fully experimental blogspot ,purely a fully experimental blogspot don't take it seriously ,οι πραγματικες νοικοκυρες της αθηνας , οι αληθινες νοικοκυρες της αθηνας , πραγματικες νοικοκυρες της αθηνας ,αληθινες νοικοκυρες της αθηνας , νοικοκυρες της αθηνας ,the real housewives of athens , the real house wifes of athens , real housewives of athens , real house wifes of athens , housewives of Athens , house wifes of athens
Φεμινισμός και νεοελληνική τηλεκριτική
http://tethrippo.blogspot.com/2011/04/2011_03.htmlτου Νικήτα Φεσσά
Με αφορμή το ριάλιτι The Real Housewives of Athens, στις μεσημεριανές εκπομπές αναφέρθηκαν αποκλειστικά οι απόψεις τηλεκριτικών που περιορίστηκαν στο να ταυτίσουν μια συγκεκριμένη -για εκείνους/ες απεχθή- αισθητική («επώνυμα» ρούχα, 24ωρο μακιγιάζ, botox) με τη χειρότερη μορφή αντιφεμινισμού.
Σε αυτούς/ές τους/ τις τηλεκριτικούς, συνάδελφοί τους απάντησαν δηκτικά ότι δεν θα πρέπει να διαχωρίζουν τόσο εύκολα τη δική τους αισθητική από την αισθητική των Housewives, αφού για κάποιους δεν υπάρχει σημαντική διαφορά (τουτέστιν είναι εξίσου κακόγουστες).
Τα παραπάνω αποδεικνύουν δύο βασικότατα πράγματα στην (τηλε)κριτική αλλά και τις πολιτισμικές σπουδές γενικότερα: δεν υπάρχει Αρχιμήδειο σημείο από όπου μπορεί κανείς να αξιολογήσει αισθητικές/ γούστα και να κρίνει ιδεολογίες.
Στη (μετα)μοντέρνα, καπιταλιστική κοινωνία είναι αδύνατο κανείς να βγει εκτός, βαυκαλιζόμενος ότι με κάποιο τρόπο δεν είναι και ο ίδιος μέρος του ίδιου συστήματος, ότι δεν ζει/ κινείται/ δουλεύει μέσα σε αυτό και υπόκειται στους περιορισμούς του.
Για τους πολιτικά πραγματιστές ή και πεσιμιστές η εξουσία διεισδύει παντού, είναι αδύνατον να της ξεφύγει κανείς.
Η ελληνική τηλεκριτική αποτυγχάνει ακριβώς στο να γίνει αυτοστοχαστική, μετα-κριτική, αναγνωρίζοντας σε κάποιο σημείο και το ρόλο του κριτικού, την οπτική του γωνία από τη θέση του/ της ως πχ. λευκή, ετεροσεξουαλική γυναίκα, συγκεκριμένης τάξης, μορφωτικού επιπέδου, κλπ.
Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής τηλεκριτικής αποτελεί τον ορισμό αυτού που Γάλλος κοινωνιολόγος έχει χαρακτηρίσει «συμβολική βία» (η οποία στην Ελλάδα φτάνει τα όρια του νταή του σχολείου ή αλλιώς του πατροπαράδοτου, προ-φεμινιστικού «bitchiness» και της κατινιάς που, όπως διακηρύσσουν κάποιοι εκ των τηλεκριτικών τόσο απεχθάνονται και για την οποία δεν χρειάζεται να έχει κανείς διδακτορικό), ενός αυτάρεσκου, σνομπ, ανιστορικού μπουρζουά πολιτισμικού ελιτισμού εναντίον κουλτούρων που θεωρεί περιφρονητέες και δευτέρας διαλογής, ξεκινώντας ωστόσο από εξαιρετικά αμφισβητήσιμες αφετηρίες.
Διότι λ.χ. η σημειωτική (βλ, «αυθαιρεσία του σημαίνοντος») -και ερχόμαστε στο δεύτερο βασικό σημείο- μάς διδάσκει ότι ένα συγκεκριμένο γυναικείο ρούχο το οποίο συνιστά απόλυτο και αναντίρρητο σύμβολο αηδιαστικής κατινιάς για κάποιους εγχώριους τηλεκριτικούς, δεν διαβάζεται σε όλες τις ιστορικές περιόδους και σε όλα τα πολιτισμικά πλαίσια ως σημαίνον χαμηλής πολιτισμικής/ αισθητικής/ κοινωνικής υποστάθμης.
Αυτό σημαίνει ότι είναι ιδιαίτερα επισφαλές να σπεύδει κανείς σε τέτοιου είδους γενικεύσεις και αναγωγές.
Σκεφτείτε λ.χ. αύριο η avant-garde της μόδας να επανοικειοποιηθεί/ επαναδιεκδικήσει (και άρα να επανανοηματοδοτήσει) το προαναφερθέν «μπανάλ» για κάποιες τηλεκριτικούς ρούχο, ανάγοντάς το στο πιο «hot item» της φετινής γκαρντα-ρόμπας.
Ή φανταστείτε μια ανατρεπτική χρήση/ παρωδία του συγκεκριμένου ρούχου/υφάσματος, να το φοράει π.χ. ένας queer performer (βλ. Ζαχαράτος) σε ένα drag show.
(Μόνο) τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία όπου οι περισσότερες γυναίκες ψωνίζουν (για οικονομικούς λόγους) από τα Ζara/ H&M είναι αδύνατον να διακρίνεις από το ντύσιμο μια φεμινίστρια διανοούμενη από μια λαϊκιά νοικοκυρούλα.
Είναι παρακινδυνευμένο και μάταιο να προσπαθήσει να απαντήσει κανείς στο (κανονιστικό) ερώτημα: πώς μοιάζει μια φεμινίστρια; Τι φοράει; Πώς είναι το σώμα μιας φεμινίστριας;
Σε αυτούς/ές τους/ τις τηλεκριτικούς, συνάδελφοί τους απάντησαν δηκτικά ότι δεν θα πρέπει να διαχωρίζουν τόσο εύκολα τη δική τους αισθητική από την αισθητική των Housewives, αφού για κάποιους δεν υπάρχει σημαντική διαφορά (τουτέστιν είναι εξίσου κακόγουστες).
Τα παραπάνω αποδεικνύουν δύο βασικότατα πράγματα στην (τηλε)κριτική αλλά και τις πολιτισμικές σπουδές γενικότερα: δεν υπάρχει Αρχιμήδειο σημείο από όπου μπορεί κανείς να αξιολογήσει αισθητικές/ γούστα και να κρίνει ιδεολογίες.
Στη (μετα)μοντέρνα, καπιταλιστική κοινωνία είναι αδύνατο κανείς να βγει εκτός, βαυκαλιζόμενος ότι με κάποιο τρόπο δεν είναι και ο ίδιος μέρος του ίδιου συστήματος, ότι δεν ζει/ κινείται/ δουλεύει μέσα σε αυτό και υπόκειται στους περιορισμούς του.
Για τους πολιτικά πραγματιστές ή και πεσιμιστές η εξουσία διεισδύει παντού, είναι αδύνατον να της ξεφύγει κανείς.
Η ελληνική τηλεκριτική αποτυγχάνει ακριβώς στο να γίνει αυτοστοχαστική, μετα-κριτική, αναγνωρίζοντας σε κάποιο σημείο και το ρόλο του κριτικού, την οπτική του γωνία από τη θέση του/ της ως πχ. λευκή, ετεροσεξουαλική γυναίκα, συγκεκριμένης τάξης, μορφωτικού επιπέδου, κλπ.
Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής τηλεκριτικής αποτελεί τον ορισμό αυτού που Γάλλος κοινωνιολόγος έχει χαρακτηρίσει «συμβολική βία» (η οποία στην Ελλάδα φτάνει τα όρια του νταή του σχολείου ή αλλιώς του πατροπαράδοτου, προ-φεμινιστικού «bitchiness» και της κατινιάς που, όπως διακηρύσσουν κάποιοι εκ των τηλεκριτικών τόσο απεχθάνονται και για την οποία δεν χρειάζεται να έχει κανείς διδακτορικό), ενός αυτάρεσκου, σνομπ, ανιστορικού μπουρζουά πολιτισμικού ελιτισμού εναντίον κουλτούρων που θεωρεί περιφρονητέες και δευτέρας διαλογής, ξεκινώντας ωστόσο από εξαιρετικά αμφισβητήσιμες αφετηρίες.
Διότι λ.χ. η σημειωτική (βλ, «αυθαιρεσία του σημαίνοντος») -και ερχόμαστε στο δεύτερο βασικό σημείο- μάς διδάσκει ότι ένα συγκεκριμένο γυναικείο ρούχο το οποίο συνιστά απόλυτο και αναντίρρητο σύμβολο αηδιαστικής κατινιάς για κάποιους εγχώριους τηλεκριτικούς, δεν διαβάζεται σε όλες τις ιστορικές περιόδους και σε όλα τα πολιτισμικά πλαίσια ως σημαίνον χαμηλής πολιτισμικής/ αισθητικής/ κοινωνικής υποστάθμης.
Αυτό σημαίνει ότι είναι ιδιαίτερα επισφαλές να σπεύδει κανείς σε τέτοιου είδους γενικεύσεις και αναγωγές.
Σκεφτείτε λ.χ. αύριο η avant-garde της μόδας να επανοικειοποιηθεί/ επαναδιεκδικήσει (και άρα να επανανοηματοδοτήσει) το προαναφερθέν «μπανάλ» για κάποιες τηλεκριτικούς ρούχο, ανάγοντάς το στο πιο «hot item» της φετινής γκαρντα-ρόμπας.
Ή φανταστείτε μια ανατρεπτική χρήση/ παρωδία του συγκεκριμένου ρούχου/υφάσματος, να το φοράει π.χ. ένας queer performer (βλ. Ζαχαράτος) σε ένα drag show.
(Μόνο) τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία όπου οι περισσότερες γυναίκες ψωνίζουν (για οικονομικούς λόγους) από τα Ζara/ H&M είναι αδύνατον να διακρίνεις από το ντύσιμο μια φεμινίστρια διανοούμενη από μια λαϊκιά νοικοκυρούλα.
Είναι παρακινδυνευμένο και μάταιο να προσπαθήσει να απαντήσει κανείς στο (κανονιστικό) ερώτημα: πώς μοιάζει μια φεμινίστρια; Τι φοράει; Πώς είναι το σώμα μιας φεμινίστριας;
Φεμινισμός και νεοελληνική τηλεκριτική: μέρος Β http://tethrippo.blogspot.com/2011/05/cougar-own.html
του Νικήτα Φεσσά
Όπως είχαμε σημειώσει σε παλαιότερο άρθρο, αναφορικά με το The Real Housewives of Athens η ελληνική τηλεκριτική αναλώθηκε για μια ακόμη φορά σε μια εξαιρετικά συζητήσιμη σύνδεση γούστου, αισθητικής και (αντιφεμινιστικής) ιδεολογίας.
Μια πιο εποικοδομητική φεμινιστική κριτική, ωστόσο, θα ξεκινούσε από τα botox των πρωταγωνιστριών του προαναφερθέντος ριάλιτι, επικεντρώνοντας στις ιδεολογικές διαδικασίες που διαμορφώνουν, παρουσιάζουν ως φυσικά, αναπαράγουν τα συγκεκριμένα αισθητικά πρότυπα και καθιστούν αόρατο το ετεροσεξουαλικό matrix της καπιταλιστικής πατριαρχίας.
Έχει όμως εξαιρετικό ενδιαφέρον να προσπαθήσει να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός ότι οι ίδιες κριτικές σπεύδουν να χαρακτηρίσουν «βαρετές» τις συγκεκριμένες γυναίκες. Πουθενά δεν αναφέρθηκε (φροϋδική «άρνηση»;) ότι πολλές είναι single μαμάδες, κατά του γάμου, έχουν σύντομες σχέσεις με νεαρότερους άνδρες (οι οποίοι περιορίζονται στο ρόλο του κομπάρσου στο ριάλιτι), αντιστρέφοντας εν πολλοίς το ρόλο που τους απέδιδε η φαλλοκρατική κουλτούρα όσο ήταν νεότερες.
Επιδεικνύουν με λίγα λόγια μια (έστω ετερο)σεξουαλική ανεξαρτησία αδιανόητη (ιδίως τηλεοπτικά) μόλις λίγα χρόνια πριν, όταν ακόμη και η έκφραση σεξουαλικής επιθυμίας μετά τη μητρότητα/ τα σαράντα αποτελούσε (και αποτελεί) μέγιστο πολιτισμικό ταμπού.
Η σεξουαλική ζωή των Housewives απέχει εμφανώς από το μονόδρομο (για τις γυναίκες) της οικογενειακής μονογαμίας περασμένων δεκαετιών.
Στη μεταμοντέρνα εποχή ο φεμινισμός μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Πολλές από αυτές συνυπάρχουν και συνεργάζονται άψογα με το οικονομικοπολιτικό status quo, την καπιταλιστική ιδεολογία, ασπάζονται με ζέση παραδοσιακά συντηρητικά ιδεώδη (πατριωτισμός), δεν φαίνεται να έχουν κανένα πρόβλημα με κατεξοχήν καταπιεστικούς ή και μισογυνικούς θεσμούς όπως η Εκκλησία.
Η νεο- ή μετα-φεμινίστρια μπορεί να είναι απόλυτη κομφορμίστρια σε όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής της, να είναι λχ. ταυτόχρονα φονταμενταλίστρια, ομοφοβική ή ρατσίστρια.
Μπορεί επίσης να είναι απολιτίκ, περιορίζοντας την αντίστασή της στην πατριαρχική ηγεμονία σε αισθητικές ή σεξουαλικές επιλογές (οι λεγόμενες «πολιτικές ταυτότητας»).
Αλλά ακόμη και οι τελευταίες δεν είναι απαραίτητο να είναι extreme- δεν χρειάζεται για παράδειγμα να είναι κάποια λεσβία με ξυρισμένο κεφάλι για να ενταχθεί σε αυτή την κατηγορία.
Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να διεκδικήσει για εκείνη το φαλλό, υπάρχουν και άλλου είδους «φαλλικές γυναίκες», όπως η τηλεοπτική Samantha Jones του Sex and The City, το κατεξοχήν μεταφεμινιστικό (υπερ)σεξουαλικό πρότυπο των Housewives.
Οι τελευταίες, χωρίς να (έχουν την ψευδαίσθηση ότι) αποτελούν την avant-garde του φεμινιστικού κινήματος, επανοικειοποιούνται μειωτικούς φαλλοκρατικούς χαρακτηρισμούς όπως «MILF», τους οποίους τώρα χρησιμοποιούν με υπερηφάνεια για τους εαυτούς τους, στρέφοντάς τους ενάντια στην πατριαρχική κουλτούρα που τους γέννησε.
Είναι τα «αρπακτικά» που δεν παίρνουν στα σοβαρά τις σχέσεις με αναλώσιμα «toy- boys» στην ηλικία των γιων τους, είναι τα «cougars», οι «αντροτραγανίστρες», όροι που δικαιολογούν την δυσανάλογα δηλητηριώδη, τρομαγμένη, συντηρητικότατη αντίδραση (σιωπή, εύκολη ειρωνεία, περιφρόνηση) της ελληνικής τηλεκριτικής, γενικότερα την απουσία/ αδυναμία σοβαρής συζήτησης απέναντι σε/ σχετικά με αυτό το νέο είδος φεμινιστικού προτύπου που έχει ως σημαία μια ενεργητική, επιθετική (ετερο)σεξουαλικότητα που δεν περιμένει (και γι’ αυτό ευνουχίζει) τον «άνδρα κυνηγό».
Info
Ταυτιζόμενη με τη γνώμη οποιουδήποτε μη ειδήμονα, η σοβαροφανής, επιφανειακή τηλεκριτική αγνοεί τη μεταμοντέρνα, αποδομητική ειρωνεία (που δεν αναιρεί ωστόσο την ιδεολογική λειτουργία) εκπομπών όπως το Housewives. Οι «τηλεπανελίστες» εξανέστησαν για τον ατυχή τίτλο (οι πρωταγωνίστριες δεν αντιπροσωπεύουν τη μέση Ελληνίδα νοικοκυρά)- χάνοντας τη μάλλον εμφανή νύξη/ πολιτισμική αναφορά στο Desperate Housewives.
http://tethrippo.blogspot.com/2011/04/2011_03.html
http://tethrippo.blogspot.com/2011/05/cougar-own.html
του Νικήτα Φεσσά
Όπως είχαμε σημειώσει σε παλαιότερο άρθρο, αναφορικά με το The Real Housewives of Athens η ελληνική τηλεκριτική αναλώθηκε για μια ακόμη φορά σε μια εξαιρετικά συζητήσιμη σύνδεση γούστου, αισθητικής και (αντιφεμινιστικής) ιδεολογίας.
Μια πιο εποικοδομητική φεμινιστική κριτική, ωστόσο, θα ξεκινούσε από τα botox των πρωταγωνιστριών του προαναφερθέντος ριάλιτι, επικεντρώνοντας στις ιδεολογικές διαδικασίες που διαμορφώνουν, παρουσιάζουν ως φυσικά, αναπαράγουν τα συγκεκριμένα αισθητικά πρότυπα και καθιστούν αόρατο το ετεροσεξουαλικό matrix της καπιταλιστικής πατριαρχίας.
Έχει όμως εξαιρετικό ενδιαφέρον να προσπαθήσει να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός ότι οι ίδιες κριτικές σπεύδουν να χαρακτηρίσουν «βαρετές» τις συγκεκριμένες γυναίκες. Πουθενά δεν αναφέρθηκε (φροϋδική «άρνηση»;) ότι πολλές είναι single μαμάδες, κατά του γάμου, έχουν σύντομες σχέσεις με νεαρότερους άνδρες (οι οποίοι περιορίζονται στο ρόλο του κομπάρσου στο ριάλιτι), αντιστρέφοντας εν πολλοίς το ρόλο που τους απέδιδε η φαλλοκρατική κουλτούρα όσο ήταν νεότερες.
Επιδεικνύουν με λίγα λόγια μια (έστω ετερο)σεξουαλική ανεξαρτησία αδιανόητη (ιδίως τηλεοπτικά) μόλις λίγα χρόνια πριν, όταν ακόμη και η έκφραση σεξουαλικής επιθυμίας μετά τη μητρότητα/ τα σαράντα αποτελούσε (και αποτελεί) μέγιστο πολιτισμικό ταμπού.
Η σεξουαλική ζωή των Housewives απέχει εμφανώς από το μονόδρομο (για τις γυναίκες) της οικογενειακής μονογαμίας περασμένων δεκαετιών.
Στη μεταμοντέρνα εποχή ο φεμινισμός μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Πολλές από αυτές συνυπάρχουν και συνεργάζονται άψογα με το οικονομικοπολιτικό status quo, την καπιταλιστική ιδεολογία, ασπάζονται με ζέση παραδοσιακά συντηρητικά ιδεώδη (πατριωτισμός), δεν φαίνεται να έχουν κανένα πρόβλημα με κατεξοχήν καταπιεστικούς ή και μισογυνικούς θεσμούς όπως η Εκκλησία.
Η νεο- ή μετα-φεμινίστρια μπορεί να είναι απόλυτη κομφορμίστρια σε όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής της, να είναι λχ. ταυτόχρονα φονταμενταλίστρια, ομοφοβική ή ρατσίστρια.
Μπορεί επίσης να είναι απολιτίκ, περιορίζοντας την αντίστασή της στην πατριαρχική ηγεμονία σε αισθητικές ή σεξουαλικές επιλογές (οι λεγόμενες «πολιτικές ταυτότητας»).
Αλλά ακόμη και οι τελευταίες δεν είναι απαραίτητο να είναι extreme- δεν χρειάζεται για παράδειγμα να είναι κάποια λεσβία με ξυρισμένο κεφάλι για να ενταχθεί σε αυτή την κατηγορία.
Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να διεκδικήσει για εκείνη το φαλλό, υπάρχουν και άλλου είδους «φαλλικές γυναίκες», όπως η τηλεοπτική Samantha Jones του Sex and The City, το κατεξοχήν μεταφεμινιστικό (υπερ)σεξουαλικό πρότυπο των Housewives.
Οι τελευταίες, χωρίς να (έχουν την ψευδαίσθηση ότι) αποτελούν την avant-garde του φεμινιστικού κινήματος, επανοικειοποιούνται μειωτικούς φαλλοκρατικούς χαρακτηρισμούς όπως «MILF», τους οποίους τώρα χρησιμοποιούν με υπερηφάνεια για τους εαυτούς τους, στρέφοντάς τους ενάντια στην πατριαρχική κουλτούρα που τους γέννησε.
Είναι τα «αρπακτικά» που δεν παίρνουν στα σοβαρά τις σχέσεις με αναλώσιμα «toy- boys» στην ηλικία των γιων τους, είναι τα «cougars», οι «αντροτραγανίστρες», όροι που δικαιολογούν την δυσανάλογα δηλητηριώδη, τρομαγμένη, συντηρητικότατη αντίδραση (σιωπή, εύκολη ειρωνεία, περιφρόνηση) της ελληνικής τηλεκριτικής, γενικότερα την απουσία/ αδυναμία σοβαρής συζήτησης απέναντι σε/ σχετικά με αυτό το νέο είδος φεμινιστικού προτύπου που έχει ως σημαία μια ενεργητική, επιθετική (ετερο)σεξουαλικότητα που δεν περιμένει (και γι’ αυτό ευνουχίζει) τον «άνδρα κυνηγό».
Info
Ταυτιζόμενη με τη γνώμη οποιουδήποτε μη ειδήμονα, η σοβαροφανής, επιφανειακή τηλεκριτική αγνοεί τη μεταμοντέρνα, αποδομητική ειρωνεία (που δεν αναιρεί ωστόσο την ιδεολογική λειτουργία) εκπομπών όπως το Housewives. Οι «τηλεπανελίστες» εξανέστησαν για τον ατυχή τίτλο (οι πρωταγωνίστριες δεν αντιπροσωπεύουν τη μέση Ελληνίδα νοικοκυρά)- χάνοντας τη μάλλον εμφανή νύξη/ πολιτισμική αναφορά στο Desperate Housewives.
http://tethrippo.blogspot.com/2011/04/2011_03.html
http://tethrippo.blogspot.com/2011/05/cougar-own.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου